Όταν το μπαρμπούνι «κολυμπάει» στην Κοιλάδα του Λίγηρα!

Είναι αλήθεια ότι το στήσιμο του πιάτου σε κερδίζει αμέσως, τουλάχιστον αυτό συνέβη σε μένα, όταν το πρωτοαντίκρισα στο εστιατόριο «ΣΠΟΝΔΗ».

Μία έμπνευση που εκτός από την εμφάνιση, ανακαλύπτεις το μεγαλείο του δοκιμάζοντάς το.
Σε πρώτο φόντο το σοταρισμένο μπαρμπούνι γεμισμένο με ελιά και κουκουνάρι πάνω σε πουρέ μελιτζάνας ανακατεμένο με λάδι αρωματισμένο με καφέ, περιβαλλόμενο από μία beurre blanc σάλτσα πορτοκαλιού. Ένα πιάτο που βασίζεται φυσικά στο μπαρμπούνι με τα υπόλοιπα στοιχεία να συμπληρώνουν τις εντάσεις που χρειάζεται το ψάρι. Η οξύτητα από την ελιά και η τραγανότητα από το κουκουνάρι ισορροπούν τη γλυκιά και μαλακή υφή του ψαριού. Ο πουρές μελιτζάνας έρχεται να συμπληρώσει το γήινο στοιχείο που τονίζεται ακόμα πιο πολύ από το άρωμα του καφέ. Τέλος η beurre blanc προσδίδει την αίσθηση λιπαρότητας που υπολείπεται στο μπαρμπούνι και τονίζεται αρωματικά από το πορτοκάλι διακριτικά χωρίς να καλύπτει το ψάρι.
Όταν λοιπόν ήρθε η στιγμή να δοκιμάσω το πιάτο ώστε να αποφασίσω ποιο είναι το κατάλληλο κρασί για να το συνοδεύσω, μία λέξη μου πέρασε απ’το μυαλό… «Vouvray». Πιο συγκεκριμένα το Vouvray Marc Bredif, ένα κρασί πληθωρικό με τα αρώματά του να εναλλάσσονται ανάμεσα σε αυτά των ώριμων κίτρινων φρούτων και των λουλουδιών, χωρίς να λείπει η ελαφριά παρουσία αρωμάτων ξηρών καρπών που ξεπηδούν από το βάθος.
Γλυκιά αίσθηση στο στόμα που εντείνει την γλυκιά και μαλακή υφή του μπαρμπουνιού, ήπια οξύτητα τόση όσο χρειάζεται να «σπάσει» η λιπαρότητα της σάλτσας, σώμα ιδανικό που ισορροπεί σε λεπτό σχοινί χωρίς να καλύπτει αλλά και χωρίς να καλύπτεται από το πιάτο. Η δομή και οι ισορροπίες στο κρασί είναι ιδανικές όπως και αυτές του πιάτου, με αρωματικές εντάσεις που αλληλοσυμπληρώνονται, αφήνοντας τον επίλογο στο πορτοκάλι που τονίζεται από την επίμονη γεύση γκρέιπφρουτ του κρασιού.
Ένα κρασί δροσιστικό και συνάμα αρκετά ώριμο ώστε να σταθεί επάξια δίπλα στο εξαίσιο αυτό πιάτο.
Καλή σας απόλαυση!!!